pielgrzymki 2019
Pierwszą pielgrzymką, którą udało się nam zorganizować w 2019 roku była pielgrzymka do Górki Klasztornej koło Łobżenicy. Poniżej krótki opis oraz kilka fotografii.
Misterium Męki Pańskiej w Górce Klasztornej 13 kwietnia miało miejsce trzecie, przedostatnie wystawienie Misterium Męki Pańskiej w Sanktuarium Maryjnym w Górce Klasztornej koło Łobżenicy. Wśród rzeszy ok. 3 tysięcy pątników, którzy tego dnia przybyli na tę uroczystość byli również mieszkańcy Turzna, Torunia, Cegielnika, Czarnego Błota, Przysieka, Rozgart, Błotek, Górska, Złejwsi Wielkiej, Czarnowa oraz Kamieńca, którzy prosili Matkę Bożą Górecką, Królową na Krajnie, aby otaczała nas swoją nieustanną opieką, aby zakrólowała w naszych sercach. Pielgrzymka nasza rozpoczęła się Drogą Krzyżową, którą poprowadziła pani Helena Giergielewicz. Pieśnią „Przyjdź mój Jezu, przyjdź mój Jezu, pociesz mnie” rozpoczęła się Msza św., w której na zaproszenie ks. rektora Grzegorza Kamińskiego MSF uczestniczyło ok. 30 księży. „Drodzy moi, bardzo serdecznie witamy tutaj was w Górce Klasztornej w dniu, kiedy mamy razem przejść Mękę Pana Jezusa” – tymi słowami powitał wszystkich zgromadzonych na placu ks. kard. Stefana Wyszyńskiego pątników ksiądz celebrans. Mamy stać się – mówił dalej – zarówno widzami, ale również tymi, którzy pójdą razem z Jezusem Chrystusem. Rozpoczynamy to Misterium tutaj, przy ołtarzu Pańskim. Tutaj jest to centrum. Tutaj jest to najważniejsze. Niech ta Msza św. przybliży nas, kolejny raz, bo to jest kolejna Msza św. w naszym życiu, do Misterium Zbawienia. Aby móc skorzystać z tego Misterium Zbawienia wzbudźmy szczery żal za grzechy, aby to było naszym udziałem, aby w sercu było miejsce dla Miłosierdzia Bożego. W homilii ksiądz celebrans przypomniał prawdę o tym, że Jezus jest naszym Zbawicielem. To prawda, która nie jest dla wszystkich taka oczywista. Wielu dzisiaj nie szuka Zbawiciela. Jakże często my sami chwilami też nie szukamy Zbawiciela. Dzisiaj jesteśmy tutaj, dzisiaj jest ta okazja, aby powtórzyć to, co jest dla nas fundamentem: Jezus jest naszym Zbawiciele! To Ten, o którym w Liście do Rzymian czytamy, że umarł wtedy, gdy my jeszcze byliśmy grzesznikami. Trzeba by powiedzieć: dlatego, że byliśmy grzesznikami. Trzeba było Jego śmierci, śmierci Zbawiciela, Boga, żeby zadośćuczynić za nasze grzechy, ponieważ była beznadzieja. Beznadzieja grzechu. I my jej także doświadczamy w naszej codzienności, kiedy upadamy w grzech. Jeśli człowiek ma świadomość grzechu, i obyśmy ją mieli, bo to jest potrzebne, aby właśnie za grzech żałować, to człowiek doświadcza też beznadziei. Bo człowiek sam nie potrafi pokonać grzechu. Ileż razy już obiecywaliśmy Bogu poprawę? I można by powiedzieć, tyleż razy doświadczyliśmy, że nie daliśmy rady. Ale też tyleż razy, zwłaszcza kiedy wrócimy do Boga, doświadczamy jego przebaczenia. To cud spowiedzi świętej. Tej dobrze odprawionej, gdzie serce jest skruszone. On nas odkupił. To jest nasz fundament. Ma to się stać faktem w naszym życiu. Jezus umiera na Krzyżu jako jeden z nas. Ale jednocześnie też jako ten, który się wyróżnia, bo jest i Bogiem i człowiekiem. Bóg oddaje Bogu to, co człowiek zatracił przez swój grzech pierworodny i potem przez wszystkie grzechy uczynkowe. Bóg chciał to zrobić. Bóg chce i robi to nadal. I niech Mu będą wielkie dzięki. Bo wówczas pozostała by beznadzieja grzechu. Misterium przekracza możliwości poznawcze człowieka. Wszyscy będziemy potrzebowali Miłosierdzia Bożego, szczególnie w momencie śmierci. I wszyscy powinniśmy się już dziś do Niego uciekać. Niech to dzisiejsze naśladowanie Jezusa – kończył myśl ksiądz celebrans – bo będziemy szli za Nim, bo będziemy blisko Niego, niech to będzie narzędzie, które nas naprawdę do Pana Boga przybliża. Niech to będzie także chwila refleksji, która pomoże jeszcze raz na nowo odświeżyć swoje zaufanie Panu Bogu. I tego zrozumienia, że trzeba podjąć walkę z grzechem. Mam zobaczyć, mam uwierzyć i mam Mu dać miejsce. Wrócić do Pana Boga i dać mu miejsce w swoim życiu. Niech i dzisiaj nasze serca kruszeją do pokuty, do nawrócenia, a także do doświadczenia Miłości Bożej. Amen. – tymi słowami zakończył ks. celebrans homilię. Po Mszy św. zostało wystawione Misterium Męki Pańskiej. Ksiądz Marek Gubernat wcielił się w postać Pana Jezusa. W rolę pretorian, Piłata, Annasza, Kajfasza, apostołów, Maryi, Heroda, dworzan wcielili się mieszkańcy pobliskiej Łobżenicy oraz Ratajów. W drodze powrotnej, już w autokarze została odmówiona Koronka do Miłosierdzia Bożego w intencji powrotu do zdrowia wieloletniej inicjatorce ruchu pielgrzymkowego z terenu Turzna, Gronowa, Gostkowa, Brzeźna, Kamionek Wielkich Pani Urszuli Kołtun, z którą byliśmy razem jeszcze rok temu właśnie z pielgrzymką do Sanktuarium w Górce Klasztornej. Warto nadmienić, że w tym roku mija 940-ta rocznica objawień góreckich, które miały miejsce w 1079 roku. Matka Boża ukazała się pasterzowi w Gaju dębowym. Już w 1111 roku w tym miejscu powstała dębowa kaplica z obrazem Matki Bożej. Jest to najstarsze sanktuarium Maryjne w Polsce. Tekst: Jarosław Mikołajczyk Zdjęcia: Anna Bieniek, J. Mikołajczyk
-
Rada Sanhedrynu
-
Pan Jezus w drodze na Górę Oliwną
-
Pan Jezus w drodze na Górę Oliwną
-
W drodze na Górę Oliwną
-
Modlitwa na Górze Oliwnej
-
Pojmanie Pana Jezusa
-
Judasz Iskariota otrzymuje srebrniki
-
Pan Jezus przed Radą Sanhedrynu
-
Pątnicy na Drodze Krzyżowej
-
U prokuratora Piłata
-
W Drodze na Golgotę
-
Ukrzyżowanie
-
Pan Jezus myje nogi apostołom
___________________________________________________________
Pielgrzymka do Sanktuarium Matki Bożej w Oborach
Pielgrzymka do Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Oborach
W święto św. Mateusza Apostoła-Ewangelisty do Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Oborach, gdzie posługują ojcowie Zakonu Braci Najświętszej Maryji Panny z Góry Karmel, przybyła 21 września kilkusetosobowa grupa pątników z całej Polski, a wśród nich również mieszkańcy naszej toruńskiej diecezji, m.in. z Górska, Błotek, Brzeźna, Gronowa, Starego Torunia, Przysieka, Turzna oraz z Torunia. W czasie podróży zdążono odmówić różaniec święty, rozważania poprowadziła Renata Karłowska. Po przybyciu do sanktuarium odbyła się Droga Krzyżowa, którą poprowadził Eugeniusz Giergielewicz. Następnie miało miejsce odsłonięcie Cudownej Figury Matki Bożej Bolesnej, adoracja Najświętszego Sakramentu oraz Msza święta. Wśród kapłanów sprawujących tego dnia Eucharystię byli: ks. Rafał Czaja z parafii Bożego Miłosierdzia w Gdańsku, ks. Tadeusz Stajkowski z parafii św. Elżbiety z Pińczyna, o. Piotr Męczyński O.Carm. oraz o. Roman Dąbrowski O.Carm., przeor klasztoru i sanktuarium św. Anny w Sąsiadowicach na Ukrainie, który przewodniczył Mszy świętej i wygłosił do wiernych słowo Boże. Temat przewodni kazania brzmiał: ”Oto Matka twoja”.
Przychodząc do Matki Bolesnej stajemy przed Cudowna Figurą i możemy w sercu usłyszeć głos Chrystusa, mówiący do nas: „Oto Matka twoja”. Co czuła Maryja, gdy trzymając martwe Ciało Syna w ramionach wspomniała słowa, które wypowiedział do niej Jezus, wskazując na św. Jana: „Oto syn twój”. Oto Syn Twój mówi Bóg-Ojciec do Niej ustami Chrystusa. Jej Matczyne serce jest pełne bólu. Nie mogła zrozumień, jak to wszystko mogło się stać i dlaczego? Dlaczego taki los spotkał Ją i Jej niewinnego, pełnego Miłości Syna?
Bolesne Serce Matki Zbawiciela odczuwa zapewne nasze zbolałe serca. Maryja jest przy tobie, gdy srogi los pomiata twoim życiem. Ojciec Roman Dąbrowski przypomniał w tym miejscu przejmującą historię kapłana posługującego na wschodnich terenach ówczesnej II Rzeczypospolitej. Niewielkie miasteczko. Piękny kościół. Tamtejszy proboszcz był bardzo lubiany. Dzieci, młodzież, parafianie bardzo kochali swojego księdza. Oprócz tego miał miły wygląd i był bardzo przystojny. Tak, że parafianki bardzo chętnie oglądały się za swoim proboszczem. W 1946 roku w miasteczku „zagospodarowali się” bolszewicy. Wywlekli z kościoła księdza. Zdarli z niego sutannę i zawieźli do sowieckiego łagru na Sybir. Parafianie patrząc na to bardzo płakali, wołali do Boga, ale nic nie mogli zrobić. Byli bezradni. Każdego dnia modlili się w kościele, aby ich proboszcz powrócił, aby im nie zabrano kościoła, tak jak to czyniono w sąsiednich miejscowościach. Zdartą sutannę przechowywali jako drogocenną relikwię. Została im tylko tęsknota za mszą świętą, za komunia świętą. I tak ponad dwadzieścia lat. Z upływem czasu wielu ludzi umierało, ale znikąd nie można było znaleźć dla nich księdza, aby udzielił im ostatniej posługi kapłańskiej.
Po wielu latach jedna z pobożnych parafianek miała sen. Przyśniła jej się zmarła matka, która powiedziała jej, że ksiądz powróci. Opowiadała to ludziom, ale księdza nie było.
Pewnego dnia pojawił się w miasteczku żebrak. Bez jednego oka, bez nogi. Poruszał się o dwóch kulach. Bardzo zaniedbany. Chodził po śmietnikach. Ludzie litowali się i dawali mu jedzenie. Milicjant ostrzegał mieszkańców, że jest to groźny przestępca.
Pewnej niedzieli, gdy ludzie gromadzili się w kościele na wspólnej modlitwie, żebrak ten usiadł na schodach przed kościołem. Wśród zgromadzonych w kościele osób był niepełnosprawny chłopiec. Przezywano go głupim Pietrkiem, ponieważ biegał bez celu, przeszkadzał, wykrzykiwał, nie zwracając przy tym na nikogo uwagi. Gdy zobaczył żebraka, zaczął go szarpać, szturchać. Tamten odpowiadał: „zostaw mnie w spokoju!”. Chłopiec jednak nie przestawał. Wbiegł do kościoła i z krzykiem zawołał: tam jest ksiądz! Tam jest ksiądz! Dziecko miało może 12 lat. Ludzie wybiegli z kościoła. A tam nie było księdza tylko ten żebrak. Chłopiec jednak uparcie krzyczał: to jest ksiądz! Ludzie zaczęli się dokładniej przyglądać żebrakowi. Starsze kobiety z trudem rozpoznały w nim swego kapłana i zaczęły płakać. A on swoim jedynym okiem patrzył na nich i płynęły mu łzy. Wszyscy otoczyli go i wnieśli na rękach do kościoła jak jakiegoś króla. Posadzili na krześle przed ołtarzem i głośno płakali. Wszyscy łkając mówili: wrócił nasz ksiądz. W jakim stanie?! Po dłuższym czasie pomogli mu się przyszykować i ubrali go w ornat oraz poprosili o msze świętą. Posadzili go przed ołtarzem, a on drącym głosem rozpoczął w języku łacińskim: In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen.
Wszyscy byli bardzo przejęci tym widokiem. Kapłan siedząc, powoli czytał mszę świętą, a oni nie mogli uwierzyć własnym oczom. Swoimi powykręcanymi palcami podnosił Hostię świętą, następnie kielich. Przedziwna to była msza święta. Wszystkim się wydawało, że stoją na Golgocie pod Krzyżem. I my teraz też, podczas tej mszy świętej jesteśmy na Golgocie z Matką Bolesną – zakończył o. Roman Dąbrowski. W sanktuarium w Oborach zaległa przejmująca cisza.
Warto wspomnieć, że parafia w Sąsiadowicach liczy 300 osób, sąsiednie parafie w Mierzankowicach – 12 osób, w Nowym Mieście – 40 osób, w Maksymowie - 10 osób oraz w Komórnikach – 40 osób. W większości są to Polacy, którzy po wojnie tam pozostali, a z powodu totalnego bezrobocia panującego obecnie na Ukrainie, żyją bardzo biednie. Odległość od Mierzankowic do obecnej granicy z Polską wynosi ok. dwa kilometry, czyli bardzo blisko. Parafie te są nawiedzane głównie przez pielgrzymów z Przemyśla.
Po Mszy świętej oraz krótkiej przerwie na posiłek, o godz. 15-stej odmówiono wspólnie Koronkę do Miłosierdzia Bożego, następnie nastąpiło poświęcenie dewocjonaliów, ceremonia przyjęcia Szkaplerza świętego oraz Liturgiczny Obrzęd błogosławieństwa chorych.
Po raz pierwszy od dwóch lat udało nam się namówić o. Piotra Męczyńskiego O. Carm. (egzorcysta) na wspólne zdjęcie z naszą 27-mioosobową grupą pielgrzymów.
W czasie trwania pielgrzymki, grupa pamiętała w modlitwie o Pani Urszuli Kołtun, wieloletniej inicjatorce i uczestniczce ruchu pielgrzymkowego w naszej diecezji toruńskiej.
Krótki artykuł z tego wydarzenia znajduje się w Tygodniku Katolickim Niedziela nr 41 z dnia 13.X.2019r., strona II.